15 امام ( ع ) سخنان خود را به منظور استفاده از انوار تابان قرآن با ذكر آيهاى از آن پايان داده است .
علّت استشهاد به آيه و استفاده از فروغ روشنى بخش آن در اين جا اين است كه چون گفتار امام ( ع ) در اين زمينه است كه شنوندگان را وادار كند ، به كار و كوششهايى پردازند كه بتوانند نفس سركش امّاره را رام و
[ 182 ]
در خدمت نفس مطمئنّه قرار دهند ، و اين عمل ، بخشى از رياضت تهذيب نفس است ، و نيز چون تقوا كه بخش ديگر اين رياضت است عبارت از زهدى است كه زنگار موانع داخلى و خارجى را از صفحه دل بزدايد لذا به آيه شريفه استشهاد فرموده است ، و چون اسلام همان دين حقّى است كه اين دو بخش رياضت تهذيب نفس را در بر دارد ، و آيه شريفه نيز مشتمل بر امر به تقوا و مردن به دين اسلام پس از دستور كار و كوشش در جهت آخرت است ، ايراد آيه شريفه در ختام كلام نيكو ، و متضمّن دستور به كمال رساندن دين و تمام گردانيدن آن است ، در پايان توفيق از خداست .
[ 183 ]
