14 امام ( ع ) تذكّر مىدهد كه لازم است بر ايّام عمر محافظت ، و آن را صرف كار آخرت كنند ،
و اين را سزاوارتر و لازمتر از اين بدانند كه عمر در راه تحصيل رزق و روزى مصروف گردد ، زيرا اگر اميد هست كه رزق از دست رفته ،
باز گردد ، اميدى به بازگشت عمر گذشته نيست ، براى اين كه عمر پيوسته در حال انقضا و نقصان است و آنچه از آن سپرى شده برگشتنى نيست ، بر خلاف رزق و روزى كه ممكن است زياده و افزون گردد ، و آنچه در گذشته از آن كم شده تلافى و جبران گردد ، بنابراين عمرى كه از ويژگيهايش اين است كه حتّى يك لحظه آن بازگشت نمىكند تا انسان بتواند كارى براى آخرت خود انجام دهد ، و با سپرى شدن آن همه چيز سپرى مىشود ، لازم است اين فرصت را براى تدارك كار آخرت در نظر گرفته و از آن استفاده شود ، اين كه فرموده است : الرّجاء مع الجائي ( اميد با آينده است ) مراد رزق و روزى است ، و اليأس مع الماضي ( نوميدى با گذشته است ) منظور عمرى است كه سپرى شده است ، و اين جمله در تأكيد سخنان پيش است .
