شرح

در اين خطبه نكته‏هايى به شرح زير است :

1 خالقا و معبودا هر دو حال و منصوبند بنابر معناى فعلى كه در سبحان وجود دارد ، يعنى اسبّحك خالقا و معبودا ( تو را در حالى كه آفريننده و معبودى تنزيه مى‏كنم ) ، اين سخن اشاره است به اين كه تنزيه و تقديس حقّ تعالى از هر دو نظر واجب است ، هم از نظر اين كه آفريننده خلايق است و هم به اعتبار اين كه معبود يگانه و منزّه از داشتن شريك و مانند است ، زيرا چون اوست كه به تنهايى جهان هستى را پديد آورده و ايجاد فرموده سزاوار است كه خلايق تنها او را عبادت و پرستش كنند ، و تنزيه او از اين كه چيزى با او برابر و مانند باشد از هر دو جهتى كه گفته شد واجب است .