فرموده است : و نواخى النّاس على الفجور .

يعنى مردم آن زمان در ارتكاب معاصى و به جا آوردن فسق و فجور و پيروى از خواهشهاى نفسانى با يكديگر همبستگى و دوستى دارند ، و تهاجروا على الدّين يعنى هر كس را ديندار احساس كنند ، او را از خود رانده و از او دورى مى‏جويند و او نيز از آنها دورى اختيار مى‏كند ، و التحابّ على الكذب كه به معناى دوستى كردن به خاطر دروغ است نيز داخل در معناى برادرى و همبستگى به خاطر فجور و كارهاى زشت است همچنان كه : التّباغض على الصّدق كه به معناى دشمنى كردن به سبب راستگويى است ، داخل در معناى دورى جستن از يكديگر به سبب ديندارى است ، و منظور از تكرار اين معانى نفرت دادن شنوندگان از اين امور ناپسند و زشت و ترسانيدن آنهاست از اين كه امور مذكور اتّفاق افتد .