فرموده است : وصال الدّهر صيال السّبع العقور .
صفت صيال را كه به معناى خيز كردن و حمله بردن است براى روزگار به مناسبت شباهتى كه به درّندهها دارد استعاره آورده است ، زيرا روزگار در پيدايش اين آشوبها و بديها عاملى زورمند ، و در شدّت حمله و هجوم ، همانند درّندهاى خون آشام است ، سپس واژه فنيق ( شتر نر ارزشمند ) را براى باطل استعاره فرموده و با واژههاى هدير ( آواز كبوتر و شتر ) و كظوم ( شترى كه نشخوار نكند ) ترشيح كرده است ، وجه مشابهت ميان اين دو اين است كه باطل در پيدايى و حرمت و نيرومندى كه اهل آن دارد همانند شتر نرى است كه پيوسته از مستى كف بر لب مىآورد . و منظور از هدير ظهور و قدرت اهل باطل و غرض از كظوم ناپيدايى و گمنامى آنهاست در زمانى كه حقّ ظهور مىكند و به قدرت مىرسد .
