ترجمة

از نامه‏هاى آنحضرت عليه السّلام است ، بعبد اللّه ابن عبّاس ( كه او را از شادمانى و اندوهناكى در كم و زياد شدن چيزهاى جهان باز داشته‏اند ) پيش از اين هم ( در نامه 22 ) اين نامه بعبارتى ديگر بيان شده است .

پس از حمد و ستايش خدا و رسول ( ص ) ، بديهى است گاهى شخص خورسند ميگردد بچيزيكه مقدّر نشده است كه آن چيز باو نرسد ، و اندوهگين ميشود بر چيزيكه رسيدن آن چيز بوى مقدّر نگرديده است ، بنابراين نبايد بزرگترين چيزيكه تو از دنيايت بدان ميرسى رسيدن بلذّتى يا بكار بردن خشمى باشد ، بلكه بايد خاموش كردن آتش باطل ، و زنده نگهداشتن حق موجب خورسندى تو باشد ، خوشحال باش بدانچه كه از پيش فرستادى ، و غمگين باش بر چيزيكه آن را از كف نهاده ، و همواره براى پس از مرگت غمنده و انديشناك باش ( غرض بشر براى آخرت است ، آنچه از دنيا كه از دست رفت غصّه ندارد ، چون خود دنيا فانى است ،

و آنچه براى آخرت بدست ميآيد موجب خرسندى است ، چون آخرت باقى است .