ترجمة

از سخنان آنحضرت عليه السّلام است :

هنگاميكه خوارج خروج كردند ، حضرت يكى از ياران ( عبد اللّه ابن قعين ) را فرستاد ، تا از حال گروهى ( خريّت ابن راشد پيشواى بنى ناجيه و پيروانش ) كه از كوفه بيرون آمده خيال الحاق بخوارج را داشتند ، و از آن حضرت هم مى‏ترسيدند ، خبر آوردند ، همينكه رفته ( خبر گرفته ) و برگشت ، حضرت پرسيد آيا آنان ايمن ايستاده‏اند ، يا اينكه ترسيده و كوچيده‏اند ، آنمرد عرض كرد يا امير المؤمنين ( با ترس ) كوچيده‏اند ،

حضرت عليه السّلام فرمود :

ايشان از رحمت خدا دور باشند ، همانطوريكه قوم ثمود ( در اثر عقر ناقه صالح از رحمت خدا ) دور گشتند آگاه باش هنگاميكه نيزه‏هاى پيچان بسوى ايشان دراز گردد ( و سنانهاى آنها سينه‏شان را درانده

[ 499 ]

و سر از پشتشان بدر آورد ) و تيغها بر مغزشان فرود آيد ( و فرقشان را تا گلوگاه چاك زند ) آنوقت از ؟ خويش پشيمان شوند ( لكن پشيمانى ديگر سودى ندارد ) امروز ( دنيا ) شيطان آنان را در سرزمينى بى آب و گياه فرود آورده ، و گمراهى آنان را خواستار است ، لكن فردا ( ى قيامت ) خودش هم از آنان بيزارى و دورى ميجويد ، پس ( براى ورود اينان در آتش ) همين بس كه از جادّه هدايت خارج و در درّه كورى و گمراهى پرتاب ، و پشت بحقّ كرده ، و در بيابان سركشى سرگردانند ( و داستان كشته شدن خريّت ابن راشد با پيروانش در كنار درياى فارس بدست معقل ابن قيس و اسير شدن پانصد نفر از آنان و خريدارى كردن مصقلة ابن هبيرة الشّيبانى أسرا را بموعد معيّن و نقض عهد او با حضرت و فرارش بسوى معاويه در شرح خطبه 44 گذشت ) .