ترجمة

از سخنان آنحضرت عليه السّلام است كه در نكوهش از گيتى بيان فرموده

[ 171 ]

چنان وصف كنم جهانى را ، كه اوّلش رنج و زحمت ، و آخرش فنا و نيستى است ، در حلالش حساب ( محشر ) و در حرامش عقاب و ( كيفر ) دارنده آن دنيا در آن فريفته ( جلال و جاه ) و نادارش در آن محزون ( و قرين اندوه و آه ) هر كه در طلبش شتافت آنرا نيافت ، و هر كه از تحصيل آن رخ برتافت آنرا بيافت ، هر كه بديده بصيرت در آن نگريست ( بكار آخرت ) بينايش كرد ، و هر كس بچشم شوق بسوى آن ديد ( چشم دل او را كور كرد . سيّد رضى فرمايد ) ميگويم : هنگاميكه شخص تأمّل كننده در اين فرمايش حضرت كه من ابصر بها بصّرته بنگرد در درون آن معنائى عجيب و مقصدى دور ميابد ، كه نه بكنه آن توان رسيد . و نه حقيقت آنرا توان يافت ، و مخصوصا اگر جمله من ابصر اليها اعمته را با آن مقرون نمايد ، آنوقت است كه فرق بين ابصر بها و ابصر اليها را واضح و آشكار و شكفت و درخشان خواهد يافت