ترجمة
از سخنان آنحضرت عليه السّلام است ( كه در آن از رنجهاى توان فرسا و ثبات قدم خويش در جنگهائيكه در زمان رسولخدا ( ص ) واقع شده سخن رانده و ياران خويش را از كندى و تسامح در جنگ نكوهش ميفرمايد ) :
( در بدو اسلام در جنگها ) ما با رسولخدا صلّى اللّه عليه و آله بوديم پدران و پسران و برادران و عموهاى خويش را ( در راه پيشرفت دين بيدريغ ) از دم تيغ ميگذرانديم و اينكار جز ايمان و تسليم را در ما نيفزوده و ثبات قدم در راه حق و شكيب بر سوزش درد و كشش و كوشش در جهاد با دشمن را در ما زياد ميكرد ( در صحنههاى خونين پيكار بسيار اتّفاق ميافتاد كه ) يكى از ما و ديگرى از خصم مانند دو قوچ نر ( شاخ در شاخ شده و ) بهم در ميافتادند ( و هر يك حريف را در كار بست و گشاد بودند ) تا مگر كدام يك جان ديگرى را از پيكر در كشيده و همآورد را از شرنگ مرگ سيراب سازد پس گاهى پيروزى از آن ما بر دشمن و گاهى از آن دشمن بر ما بود همينكه خداوند راستى ( و خود گذشتگى در راه پيشرفت دين ) را در ما ديد خوارى را بر دشمن و يارى را بر ما نازل فرمود تا اينكه اسلام ( در جايگاه خودش ) قرار گرفت . و همچون شتريكه هنگام راحت باش سينه و گردن خويش را بر زمين مينهد بدانسان مراكز خويش را پر كرد ( و انوار خيره كننده قرآن جهان را روشن ساخت ) بجان من سوگند است كه اگر اين طوريكه شما ( در راه يارى از دين ) رفتار ميكنيد ما رفتار كرده بوديم ابدا ستون دين بر پا نمىايستاد ، و شاخ درخت ايمان سر سبز نميگرديد . بخدا سوگند با اين شيوه ( نا پسنديكه شما در جنگ پيش گرفتهايد بجاى شير گوارا از ناقه جهان ) خون خواهيد دوشيد و پس از آن ( هنگاميكه خصم را بر خويش چيرگى داديد ) پشيمان خواهيد شد ( لكن چه سود )
[ 141 ]
