ترجمة
از خطبههاى آنحضرت عليه السّلام است كه در آن خدا و رسول را ستايش فرموده و پاره از مقامات خويش را بمردم يادآورى و از فتنههائيكه بعدا رخ خواهد داد اطّلاع داده :
سپاس ذات مقدّس خدائى را سزا است كه بسبب نشان دادن خلقش ، خويش را بمخلوقش نشان داده ،
( تا انسان از مخلوق پى بخالق ببرد ) و بوسيله حجّت و برهان ( قدرتهايش ) خود را در دلهاى آنان هويدا ساخته ، آفرينش را بدون فكر و انديشه بيافريد ، زيرا كه بكار انداختن افكار و انديشه را جز براى كسانيكه داراى قواى باطنيّه هستند سزاوار نيست ، و خداوند فى حدّ ذاته داراى آن قواى باطنيّه نبوده ، ( و باطن و ظاهرش يكى است ) علم او است كه باطن پردههاى غيبى را از هم درانده ، و در درون اسرار و رازهاى مشكله ( آفرينش كه كسى از آنها آگاهى ندارد ) ره يافته .
