ترجمة

از خطبه‏هاى آنحضرت عليه السّلام است كه بمناسبت الفاظ شگفت انگيز و كلمات بلند و درخشانش آنرا ( غرّاء ) ناميده‏اند :

[ 172 ]

حمد و سپاس خدائى را سزاست ، كه بقوّت و قدرت كامله خود ( بر همه آفرينش ) برترى داشته و از فرط نعمت شامله‏اش ( بجميع كائنات ) نزديكى دارد ، هر غنيمت و فضل را او بخشنده ، و هر شدّت و سختى را او رفع كننده است ، من او را بر احسانهاى پى‏درپى ، و نعمتهاى فراوانش ستايش ميكنم ، و باو ايمان ميآورم ، زيرا كه او ( نسبت بموجودات ) اوّليّت و مبدئيّت دارد ، و از او طلب راهنمائى ميكنم ، زيرا كه او است راهنمائى نزديك ، و از او يارى ميطلبم ، زيرا كه من ناتوان محتاج بيارى آن قوىّ توانا ميباشم ( امور ) خود را باو واگذار ميكنم ، زيرا كه او كفايت كننده و يارى نماينده است ( هر كس را كه بر او توكّل كند ) و گواهى ميدهم كه محمّد صلّى اللّه عليه و آله بنده و فرستاده او است ، او را ( بسوى بندگانش ) فرستاده تا فرمانش را روان ، و حجتش را تمام ، و ترس از او را بدلها راه دهد