ترجمة

و نيز از نامه‏هاى آنحضرت عليه السّلام است بزياد ابن ابيه ( اى زياد اكنون كه فرمان تو در بصره و اهواز بر مردم روان ، و هر طور بخواهى ممكن است مخارج بكنى پس تا ميتوانى ) در حال اقتصاد و ميانه روى اسراف و ولخرجى را واگذار ( و افراط در امساك نيز نيز نكرده حدّ وسط را بگزين و ) در امروز ( دنيا ) بياد فردا ( ى آخرتت ) باش و ( براى آنجا توشه گرد آور و ) باندازه رفع نياز از مال نگهداشته ، و زيادى آن را ( با انفاق بمستمندان بخزانه خداى سپرده و ) براى روز نيازمنديت بگذار ، آيا با اينكه در نزد خداى از گردنكشان ( محسوب ) هستى ، اميدوارى كه خداى مزد فروتنان و افتاده‏گانت دهد ، و آيا با اينكه تو در ناز و نعمت ( جهان ) غلطان ، و آن نعمت را ، از ناتوانان و بيوه زنان باز ميگيرى چشم آن دارى كه ثواب تصدّق دهندگانت دهند ، ( بخدا سوگند كه اين اميد بيجا ، و اين توقّع و آرزوئى

[ 778 ]

است خام ) و جز اين نيست كه بشر بآنچه ( از نيك و بد ) كه پيش فرستد پاداش داده شود ، و بر هر چه كه ( بر خود ) مقدّم داشته است در آيد ( و محال است آنكه گندم كشته جو چيند ، و آنكه جو كاشته است گندم درو كند ) .