ترجمة
از خطبههاى آنحضرت عليه السّلام است ( در نكوهش گيتى ) سپاس خداوندى را سزاست كه كسى از رحمتش مأيوس نيست ، و نعمتش تمامى ( آفريدگان ) را شامل است ، از آمرزش او كسى نا اميد نبوده ، و أحدى از پرستش ننگ ندارد ( زيرا همه اين معنى را اذعان دارند كه او سزاوار پرستش است و بس ) خداونديكه نه از رحمتش دريغ گويد ،
و نه نعمتش زوال پذيرد ( بندگان خداى دانسته باشيد ) جهان سرائى است كه نيستى و بيرون شدن از آن براى اهلش مقدّر گرديده ، و آن ( در ظاهر در مذاق اهلش ) شيرين و سبز است ،
[ 128 ]
( لكن در باطن بسى تيره و تلخ ) بشتاب بطلب طالبش ميايد ، و جاى خود را در دل كسيكه باو چشم دارد باز ميكند ( پس بزرد و سرخ جهان فريفته نشويد ) و از آن كوچ كنيد با نيكوترين توشه كه در آن بدسترس شما گذارده شده ( از تقوى و اعمال صالحه ذخيره بيندوزيد ) و در آن بيش از اندازه كفايت بجوئيد ، و در پى فزونتر از آنچه از آن دريافت كردهايد نباشيد ( كه زياده طلبى انسانرا بحرام و هلاك ميكشاند ) .
