ترجمة

از خطبه‏هاى حضرت امير المؤمنين على عليه السّلام است كه در آن از پيدايش زمين و آسمان و خلقت حضرت آدم سخن رانده است :

سپاس خداوندى را سزا است كه همه گويندگان از رسيدن بكنه مدحتش عاجز ، و تمام حسابگران از شمارش نعمتهاى او درمانده ميباشند و كوشش كنندگان با همه جدّيت

[ 33 ]

حق او را ادا كردن نتوانند ، آنچنان خداوندى كه همّتهاى بلند او را درك نكنند ، و غوّاصان درياهاى هوشها به حقيقت وى دست نيابند ، خداوندى كه نه وصفش را نهايتى است و نه ذات مقدّسش بوصفى خاصّ مقيّد و منحصر ، وجودش از وقت و زمان معيّن بدور و از دور و درازى مدّت بيرون است ، آفريننده كه تمام خلايق را بقدرت كامله خويش آفريد ، و بادها را از فرط رحمت ، و مهربانى منتشر فرمود ، و زمين را با صخرهاى سخت و كوههاى سنگين ميخكوب و محكم گردانيد .