فرموده است : لو قيل ما انكر فى ذلك و ما امامه و فيمن سنّته و اللّه اذن لزاح الباطل عن نصابه و انقطع لسانه .
[ 669 ]
اين جمله امام ( ع ) شرطيّه متّصله است و معناى تقديرى آن اين است كه اگر جدال كنندهاى از دعوت كنندگان به باطل ، چيزى را از خلافت من و از امامى كه از آن پيروى مىكنند و از سنّتى كه خواهان آن هستند سؤال كند ، زبان حالشان گواهى مىدهد كه من امام آنها هستم و سنّت را من پاسدارى مىكنم .
در اين صورت باطلى كه بدان روآوردهاند روشن شده و زبانشان قطع مىشود .
به كار گرفتن لفظ لسان در اين عبارت در حقيقت حذف مضاف اليهى را در تقدير دارد ، يعنى زبان صاحبش از جواب كوتاه مىشود و انقطاع استعاره براى سكوت و يا مجاز در كلام است ، يعنى باطل جوابى ندارد .