فرموده است : فصبرت و فى العين قذى و فى الحلق شجى
« واو » در هر دو جمله براى بيان حال و هر دو جمله كنايه از شدّت غم و اندوهى است كه امام ( ع ) از مغبونيّت ربودن حقّش در دل داشت و خود را از ديگران در امر خلافت سزاوارتر مىدانست و معتقد بود كه به دست ديگران در دين انحراف به وجود مىآيد .