فايده اوّل انّ گاهى دو جمله را به هم ربط مىدهد و از آن نظمى پديد مىآيد
مانند سخن حق تعالى : « يا اَيُّهَا النّاسُ اِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ » [ 125 ] . در اين مثال « انّ » جمله دوّم را به جمله اوّل ربط داده است ، و نيز مانند سخن ديگر حق تعالى :
« اِتَّقُوا رَبَّكُمْ اِنَّ زَلْزَلَةَ السّاعَةِ شَىءٌ عَظيمٌ » [ 126 ] ، انّ جمله زلزلة الساعه را به جمله اتّقوا . . . ربط داده است . و مانند سخن حضرت على ( ع ) : ايّها النّاس انّه لا يستغنى الرّجل و ان كان ذا مال عن عشيرته ، « اى مردم ، همانا انسان از فاميلش بىنياز نمىشود هر چند داراى مال و ثروت باشد . » و نيز مانند اين سخن على ( ع ) :
عباد اللّه انّ من احبّ عباد اللّه اليه عبدا اعانه اللّه على نفسه : « بندگان خدا ، همانا محبوبترين بنده نزد خدا كسى است كه خداوند او را در تهذيب نفسش يارى كند » .
اگر انّ را از جملات ياد شده حذف كنيم ، ارتباطى كه با بودن انّ ميان جملهها برقرار بود از بين مىرود . به عنوان مثال اگر انّ را از جمله دوم اتّقوا ربَّكم . . . حذف كنيم در صورتى كه انّ براى بيان علّت حكم جمله اوّلى باشد ناگزير بايد به جاى انّ « فاء » را جايگزين كرد و چنين گفت : . . . . فَزَلزلةُ السّاعة شىءٌ عَظيمٌ .
