فرموده است : و يحرزون الارباح فى متجر عبادته و يتبادرون عند موعد مغفرته .
امام ( ع ) در اين عبارت عبادت را به سرمايهاى كه با آن تجارت مىشود تشبيه كرده است . بنابراين تاجر در اين جا نفس و سرمايه عقل است و اقسام تصرّفاتى كه عقل انجام مىدهد حركات و سكنات حسّى و عقلبى است كه از طريق اوامر عقلى و شرعى خواسته شده است .
سودها عبارت است از ثواب خدا و آنچه كه در بهشت نعيم براى نيكوكاران آماده كرده است . براى بنده حق زشت است كه تصرّف او در خدمت آقايش تجارتى باشد كه از آن صرفاً كسب سود مادّى باشد و بهترين نوع كار بنده اين است كه خداوند او را اهل عبادت ببيند كه همه خواستهاى مادى خود را در خدمت او از درجه اعتبار ساقط و همه اعمال خود را خالص گردانيده است . اين كه امام ( ع ) كلمه سود را در اين عبارت مطرح كرده است برداشت زيبايى است ، زيرا مردم سود را خوب مىفهمند و در حركاتشان به آن ميل مىكنند . ذكر اين عبارت براى اين است كه عبادت حاجيان را از روى اشتياق نشان دهد .
