فرموده است : لا يهلك على التّقوى سنخ اصل و لا يظمأ عليها زرع قوم .
در اين قسمت امام ( ع ) به دو طريق لزوم تقوا را تذكّر مىدهد :
يكى آن كه هر اصلى كه بر تقوا بنياد شود محال است كه خراب شود و بنيانگذار آن زيان بيند ، چنان كه خداوند متعال فرموده است : « اَفَمَنْ اَسَّسَ بُنْيانَهُ عَلى تَقْوى مِنَ اللَّهِ وَ رِضْوانٍ خَيْرٌ اَمْ مَنْ اَسَّسَ بُنْيانَهُ عَلى شَفا جُرُفٍ هارٍ » [ 10 ] .
دوّم ، آن كه هر كس براى آخرت كشت كند و معارف الهى را در سرزمين نفس خود بكارد يا مثلاً كارهاى دنيوى انجام دهد . مانند اعمالى كه مصالح زندگى مادّى انسان را تأمين مىكند ، و آن را به آب تقوا سيراب كند و تقوا را اصل قرار دهد ، بر چنين زراعتى تشنگى عارض نمىشود بلكه قويترين ساقه و پاكيزهترين ميوه از آن به دست مىآيد .
به كار بردن كلمه « زرع » و اصل در عبارت امام ( ع ) كنايه است از آنچه بيان كرديم .