فرموده است : انّه لا يضلّ من هداه و لا يئل من عاداه و لا يفتقر من كفاه
اين سخن امام ( ع ) علّت يارى طلبى و دليل كفايت خواهى از خداوند است ، زيرا هر گاه حصول كفايت خداوند مانع از خواستههاى افراط و تفريط باشد ايجاب مىكند كه بنده مستقيماً به راه راست حركت كند و اين همان هدايتى است كه خداوند هر كس را بخواهد بدان ارشاد مىكند . گويا امام ( ع ) چنين گفته است : « از خداوند مىطلبم كه كفايتش را شامل حالم گرداند ،
كفايتى كه هدايت و غناى حقيقى و ملك هميشگى است زيرا آن كه خدا هدايتش كند گمراه نمىشود و آن كه با خدا دشمنى كند و از شكر و استعانت او سرباز زند از عذابش رهايى نمىيابد .
امام ( ع ) در اين خطبه لفظ دشمنى با خدا را به طور مطلق ذكر كرده است ولى در قرآن كريم اين لفظ مجازاً بر لوازم دشمنى كه اعراض از عبادت خدا و خشم نسبت به اوست به كار رفته است .
