بحث سوّم : در سببهاى اشتراك
به دو قسم تقسيم مىشود :
1 سبب وجودى كه ممكن است سبب اكثرى باشد و آن اين است كه هر يك از دو قبيله لفظى را براى معنايى قرار داد كنند و سپس هر معنى به طورى شهرت يابد كه از يكديگر متمايز نشوند ( سبب وجودى يعنى عللى كه به خاطر آن لفظ مشترك قرار داد مىشود ) و ممكن است سبب اقلّى باشد و آن به اين گونه است كه لفظى را شخصى براى دو معنى و به منظور اداى مطلب به صورت مجمل قرارداد كند ، و پيش از اين يادآورى كرديم كه اداى مطلب به صورت مجمل هدف خردمندان است .
[ 62 ]
2 سببى كه لفظ مشترك به وسيله آن شناخته مىشود و آن يا به تصريح اهل لغت مشترك است و يا به برابرى دو مفهوم نسبت به شنونده وقتى كه لفظ به كار رود و ذهنش مردّد شود كه كدام يك از دو معنى منظور است پس از علم به وضع لفظ براى دو معنى .
