زردشتيان هيچگاه آتش پرست نبوده و نيستند . در آن مقاله می‏نويسد :
ما با آوردن آياتی از كتابهای آسمانی ثابت خواهيم كرد كه خداوند
تبارك و تعالی خود نورالانوار و منبع فروغهای گوناگون است و زردشتيان با
رو آوردن به سوی آتش و نور در حين ستايش ، در حقيقت به وسيله نور با
خدای خود راز و نياز می‏نمايند و از او استمداد می‏جويند و اين موضوع يعنی‏
رو آوردن بسوی نور هنگام پرستش اهورامزدا به هيچ وجه به يكتاپرستی آنها
خللی وارد نمی‏سازد ، كما اينكه پيروان ساير مذاهب نيز در حين خواندن‏
نماز رو بسوی قبله می‏كنند و كسی آنها را بدين سبب خاك پرست يا خاج‏
پرست نمی‏خواند و نمی‏داند ( 1 ) .
آقای موبد اردشير آذر گشسب ، سپس ضمن اينكه از آتش به عنوان عنصر
مقدس يا عنصر شريف ياد می‏كند به ذكر فوائد آتش كه بر همه روشن است‏
می‏پردازد و آنگاه می‏گويد :
در هر حال همه اين پيشرفتها برای انسان اوليه تنها با كمك آتش سرخ و
سوزان ميسر گرديده بود ، و در اين صورت او حق داشت كه برای آن ارزش و
احترامی زياد قائل شود و آن را يك پيك آسمانی بداند كه برای كمك او از
آسمانها به زمين فرود آمده است و برای آن معابد بسازد و يا آن را در
اجاق خانه خود پيوسته مشتعل نگه دارد و مانع از بين رفتن و خاموشی آن‏
گردد .
در جواب آقای موبد اردشير آذر گشسب عرض می‏كنيم كه آری خداوند متعال‏
نورالانوار است ، اما نه به اين معنی كه ما اشياء را به دو قسم تقسيم‏
كنيم نورها و ظلمتها و خداوند را تنها نور آن نورها بدانيم نه نور ظلمتها
، خداوند نورالانوار است به معنی اينكه هستی مساوی نور است و ظلمت‏
مساوی عدم پس خداوند

پاورقی :
( 1 ) سال هشتم ، شماره 2 ، صفحه 29 ارديبهشت . 48

256