اولين پادشاه مسلمان غوری كه به هندوستان لشكر كشيد و دهلی را فتح كردو آنجا را پايتخت قرار داد . سلطان محمد سام غوری بود . از زمان اينسلطان ( آغاز قرن هفتم ) كه دهلی پايتخت اسلامی شد و تا هنگامی كهانگليس بر آن تسلط يافت پايتخت سلاطين مسلمان بود . غوريان در هند مصدرخدمات مهمی شدند و در عصر آنان علما و دانشمندان زيادی از ايران به هندرفتند و در آنجا متوطن شدند . در حقيقت تبليغات اسلامی در هند از زمانغوريان شروع گرديد و مدارس و مساجد رونق پيدا كرد . يكی از علمای بزرگ ايران كه در اين زمان به هند رفت ، خواجهمعينالدين چشتی است . وی در هند بسيار خدمت كرده است و شاگردان زيادیدارد كه هر كدام پس از وی در آن منطقه رياست دينی و مذهبی يافتند .مكتب خواجه معينالدين هنوز پس از گذشته صدها سال پابرجاست و قبرش در" اجمير " بسيار مورد احترام و تجليل است . تيموريان ظهيرالدين " محمدبابر " كه از احفادامير تيمور بود به هندوستان لشكركشيد و دهلی را مركز خود قرار داد . پس از وی گروهی از فرزندانش تامدت چهار قرن بر هندوستان حكومت راندند . روابط تيموريان هند وپادشاهان صفويه بسيار حسنه بود و در اين زمان جماعت زيادی از ايران بههند رفتند . در عصر تيموريان تمام مناصب حكومتی و مذهبی در دستايرانيان بود هزاران شاعر ، عارف ، فقيه مجتهد ، از ايران به هندوستانرهسپار شدند ، و در آنجا به تبليغات اسلامی پرداختند . يكی از افراد بزرگی كه در زمان جهانگير در هند مصدر خدمات زيادی شداعتمادالدوله " ميرزا غياث بك " است . وی در خراسان زندگی میكرد واز طرف شاه طهماسب فرمانروای مرو بود . شاه طهماسب بروی خشم گرفت واموال او را مصادره كرد ، او ناگزير راه هندوستان را پيش گرفت و درآگره به دربار |
