و حاج شيخ محمد حسين اصفهانی و علامه طباطبائی از اين گونه تعبيرات دارنداين مطلب كجا و مدعای پور داود و آقای دكتر معين كجا ! بعلاوه ، هاتف اصفهانی كه به شعرش تمسك شده در همان ترجيع بند صريحامیگويد كه مقصود عارفان از اين تعبيرات يك سلسله معانی ديگر است و اينتعبيرات را نبايد به مفهوم ظاهری آنها حمل كرد میگويد :
| هاتف ارباب معرفت كه گهی |
| مست خوانندشان و گه هشيار |
| از دف و چنگ و مطرب و ساقی |
| وز میو جام و ساقی و زنار |
| قصد ايشان نهفته اسراری است |
| كه به ايما كنند گاه اظهار |
با اين تصريح چگونه ممكن است تعبيرات شاعر را حمل به مفهوم ظاهريشبنماييم ؟ . گذشته از اين ، اين تعبيرات مجازی و اين اصطلاحات ، منحصر به میو مغ وآتشكده كه از اصطلاحات زرتشتيان است نيست ، اگر منحصر به اينها بود جایاين ترديد بود كه چرا گويندگان ايرانی فارسی زبان برای معانی عرفانی خوداين كلمات را انتخاب كردهاند ؟ آيا اين كار نشانه علائق آنها به رسول وسنن كهن اين سرزمين است ؟
پاورقی : >
| آن آيه كه منع عشق دارد |
| واعظ ! بنما به من كدام است ؟ |
| وان میكه به دوست ره نمايد |
