در كلام امام ( ع ) : و قد صرفت نحوه افئدة الأبرار ،

كه فعل بصورت مجهول آمده است ، توجّه به اين حقيقت است كه لطف و عنايت خداوند دل نيكان را بسوى پيامبر متمايل كرده و دلها را به محبّت و روشنى انوار هدايت منوّر گردانيده است .

نظر به اينكه واژه « ازمّة » را كه به معنى مهار شتر است از جهت تشبيه كردن نگاه چشمها به افسار استعاره به كار برده ، اين استعاره را با بيان « تييّنت » ترشيحيه كرده است و اين عبارت را كنايه از توجّه و التفات اهل بصيرت به پيامبر اسلام ( ص ) به دليل دريافت رحمت الهى از پيشگاه حق آورده است . سپس لفظ « دفن » را از كينه‏هاى نهفته كفّار نسبت به پيامبر رحمت استعاره گرفته . با وجودى كه در آغاز بعثت آشكارا دشمنى و خصومت داشتند . عبارت « اطغاء » به معنى از بين رفتن دشمنى و كينه‏توزى است كه پيش از بعثت در ميان عرب رواج داشت و با آمدن پيامبر ( ص ) از ميان رفت . چنان كه خداوند متعال در زمينه اظهار نعمتهايش مى‏فرمايد : و اذكروا نعمة اللَّه عليكم اذ كنتم اعداء فالّف بين قلوبكم فاصبحتم بنعمته اخوانا [ 1 ] . منظور از دوستانى كه با آمدن پيامبر متفرّق گرديدند ،

كفّارى هستند كه در شرك اتّحاد و الفت داشتند .