ترجمه
« در آغاز ما با رسول خدا ( ص ) بوديم ، پدران ، پسران ، برادران و عموهاى خويش را براى پيشرفت اسلام مىكشتيم و اين كار جز ايمان و تسليم را در ما نمىافزود ، و پايدارى و پايمردى ما را در راه حق و شكيبايى را در تحمل رنج و سوزش درد و كوشش در جهاد با دشمن را در ما زياد مىكرد .
در صحنههاى خونين پيكار چنين پيش مىآمد كه يكى از ما و ديگرى از خصم مانند دو قوچ شاخ در شاخ شده و بهم در مىافتادند ، و هر يك تلاش مىكرد تا مگر جان حريف خود را بگيرد و همآورد را از جام مرگ سيراب كند . گاهى پيروزى از آن ما بر دشمن و گاهى از دشمن بر ما بود . همين كه خداوند راستى و از خود گذشتگى ما را در راه پيشرفت دين مشاهده كرد . خوارى را بر دشمن و پيروزى را بر ما نازل فرمود ، تا اين كه اسلام بر جايگاه خود استوار شد ، و همچون شترى كه به هنگام راحتباش سينه و گردن خويش را بر زمين مىنهد بدانسان اسلام استقرار يافته پابرجا شد و در جايگاه خود استوار شده استحكام يافت .
به جان خودم سوگند اگر اين طورى كه شما در راه يارى دين رفتار مىكنيد ما مسلمين در ركاب پيامبر عمل مىكرديم هيچ استوانهاى از دين برپا نمىايستاد و براى ايمان هيچ شاخهاى سرسبز نمىشد . به خدا سوگند به اين شيوه ناپسندى كه شما در جنگ عمل مىكنيد ، به جاى شير گوارا ، خون خواهيد دوشيد ، و پس از چيره ساختن خصم بر خود پشيمان خواهيد شد ولى چه سود كه براى جبران خسارت بسيار دير خواهد بود » .
