22 قوله عليه السلام : و لم ينفد طول الرّغبة اللّه مادّة تضرّعهم :
خواست طولانى فرشتگان از پيشگاه حضرت حقّ ، تضرّع و زارى آنها را ، از ميان نبرده و پايان نبخشيده است .
طبيعت كار اين است كه اگر كسى براى خواست امرى و يا انجام كارى به نزد پادشاهى برود و با تضرّع و زارى از او انجام كارى را بخواهد ، سر انجام تضرّعش بدليل از بين رفتن منشأ خواست و تقاضايش ، پايان مىيابد .
پايان يافتن تضرّعش يا به اين دليل است ، كه خواست نفسانى بر مطلوبش از ميان مىرود ، هنگامى كه از طلب و خواست خسته شود ، و بيش از آن نتواند مشقّت طلب را تحمل كند . و يا به اين دليل است كه مطلوب و مقصودش از ميان برود ، بدين لحاظ ، كه به مقصود برسد و يا نااميد شود ، يعنى مورد تقاضايش بر آورده شود . و يا به كلّى خواستش را رد كنند . در هر حال زمينه تضرّع و زاريش از ميان رفته است .
امّا فرشتگان ، زمينه تضرّع و زارى و عبادتشان براى خداوند متعال ، بنا به هر دو فرض از بريدن و قطع شدن بدور است و به لحاظ ذات و سرشتشان ،
منقطع نمىشود به اين دليل كه خستگى و دلسردى از ويژگيهاى تركيبات
[ 757 ]
عنصرى است ( فرشتگان تركيب عنصرى ندارند ) به لحاظ مطلوبشان هم پايان ناپذير است ، زيرا مطلوب و خواست آنها پس از تصوّر عظمت حق ،
معرفت خداوند مىباشد ، و چنان كه دانستهاى مراتب وصول بحق پايانناپذير و نامتناهى است به همين دليل بمنظور ستايش فرشتگان امام ( ع ) زمينه تضرّع آنها را بدرگاه حق ، سلب ناشدنى دانسته ، و لازمه آن پايان نيافتن تضرّع و عبادت آنها در درگاه خداوند مىباشد .
