لغات

عنود : ستمگر .

كنود : كافر ناسپاس .

عتوّ : كبر و خود بزرگ‏بينى .

قارعة : حادثه بزرگ .

مهانة النفس : كوچكى و حقارت نفس .

كلّ حدّ السيف : هرگاه شمشير از بريدن و قطع كردن فرو ماند .

نضيض وفره : اندك بودن مال و ثروت شخص .

مصلت بسيفه : آن كه به زور شمشير در كارها جلو افتد .

مجلب : شخصى كه براى انجام كارى افراد را جمع كند .

رجل : جمع راجل .

اشرط نفسه لكذا : به خود تلقين كرد ، نفس خود را براى امرى آماده ساخت .

اوبق دينا : دين را نابود كرد و از دست داد .

حطام : ثروت دنيا ، حطام در معناى لغوى چيزى است كه از خشكى پذيراى شكستن باشد .

انتهاز : دزدى ، ربودن مال به اندازه توان .

مقنب با كسر ميم و فتح نون : گروهى اسب بين 30 تا 40 رأس .

فرع المنبر يفرعه : بالاى منبر رفت .

طأمن من شخصه : متواضعانه فرود آمد .

طمأنينه اسمى است كه از همين فعل گرفته شده است .

شمر من ذيله : وقتى كه دامن فرا چيند و آن را بالا زند .

زخرف : زينت داد ، نقش و نگار كرد .

ضئولة نفسه : كوچكى ، حقارت ، ناچيزى نفس شخص .

مراح : جائى كه راه رونده در شب فرود مى‏آيد .

مغدى : محلى كه صبحگاه در آن بارى افكنند .

شريد و مشرّد : رانده شده ، فرارى .

نادّ : كسى كه بى‏هدف به طرفى مى‏رود .

قمع : خوار ساختن .

مكعوم : شخصى كه قادر به سخن گفتن نيست ، گويا دهانش را با كعام بسته‏اند . كعام وسيله‏اى است كه با آن دهان شتر را مى‏بندند كه گاز نگيرد ، وقتى كه شتر در حال هيجان باشد .

تكل : غم و اندوه براى از دست دادن بعضى از دوستان .

اخملتهم : آنها را از نظر مردم انداخت و در جامعه بى‏اعتبار ساخت .

تقيّه و تقوى : ترس ، بيم .

اجاج : نمك ، شورى .

[ 137 ]

ضامر : خاموش ، ساكت .

حثالة : تفاله ، ته مانده چيزى .

قرظ : برگ سلم كه با آن پوست را دباغى مى‏كنند .

جلم : قيچى كه با آن كرك و پشم شتر را مى‏چينند .

قراضة : خورده پشمهايى كه از ميان پشمها مى‏ريزد .