مطلب ششم : حضرت توجه مىدهند ، كه انسان نبايد در انجام دادن اعمال نيك حالت خوشى او ، با حالت ناخوشىاش فرق داشته باشد ،
و امام ( ع ) گويا در اين فراز كسى را كه در حال خوشى و لذّت از ياد خدا غافل و از عبادت او روگردان است ، و در هنگام ناخوشى و گرفتارى به درگاه او مىنالد و به او پناه مىبرد ، مورد سرزنش قرار داده است ، زيرا اين ، صفت بندگى خدا نيست و
[ 99 ]
در قرآن نيز خداوند به چنين سرزنشى اشاره فرموده است : وَ اذا مَسَّكُمُ الضُرَّ فِى البَحْرِ ضَلَّ عَنْ تَدعُونَ اِلاّ اِيّاهُ فَلَمّا نجّيكُمْ اِلَى البّرِّ اَعْرَضْتُمْ وَ كانَ الاِنسانُ كَفُوراً [ 11 ] و جز اين از آيات ديگر بلكه شأن بنده خاصّ خدا آن است كه در حال سختى و رفاه خدا را يكسان عبادت كند ، به طورى كه در مقابل شدّت ، صبر و در برابر رفاه و خوشى شكرگزار خداوند باشد و عبادت او را نه از روى ترس انجام دهد و نه براى طمع ، بلكه در هر دو حالت او را يكسان بپرستد .
