قوله عليه السلام : لأنّه الجواد الّذى لا يغيضه سئوال السّائلين و لا يبخله الحاح الملحين .
« خداوند آن بخشندهاى است ، كه عطاى او با سئوال مكرّر متقاضيان فروكش نمىكند و اصرار اصرار كنندگان او را به بخل و خوددارى از بخشش وادار نمىسازد كلام حضرت بيان كننده اين حقيقت است ، كه بخشيدن چيزهاى گران قيمت و پر ارزش ، تأثيرى در بخشندگى خداوند ندارد ، و با اعطا و خارج كردن اين نعمتها كمبودى در گنجينههاى كرمش احساس نمىشود .
بخشندهاى كه طبيعت ذاتش چنين باشد ، همان جوادى است كه سود و زيان و كمبودى بر او عارض نمىشود ، و نعمتهاى او بى نهايت است . لفظ « يغيض » براى نعمتهاى الهى به ملاحظه شباهت آن با آب از جهت اين كه آب داراى مخزن كامل زير زمينى و با كشيدن ، كمبود پيدا نمىكند استعاره به كار رفته است .
بعضى كلمه « يقيضه » را « بغضبه » روايت كردهاند . غضب و خشم از ويژگيهاى مزاج انسانى است و چون حق تعالى از مزاج و جسمانيّت پاك و منزّه مىباشد ، از عوارض آن كه خشم و غضب است نيز مبرّاست . همچنين بخل و خوددارى از بخشش ، صفت پست جسمانى است ، كه نيازمندى و كمبود موجب آن مىشود . آن كه در ذاتش زيادى و نقصان راه ندارد اگر همه دنيا را به سائل و متقاضى ببخشد ، تأثيرى در پادشاهى وى نخواهد داشت .
