« ان الذين آمنوا و الذين هادوا و الصابئون و النصاری من آمن بالله و
اليوم الاخر و عمل صالحا فلا خوف عليهم و لا هم يحزنون »( 1 ) .
" آنان كه ايمان آورده‏اند ( يعنی مسلمانها ) و يهوديان و صابئين و
نصرانيها ، همه كسانی كه ايمان به خدا و روز رستاخيز داشته باشند و كار
شايسته بجا آورند ، بی خوف و واهمه خواهند بود و غمگين نيز نمی‏گردند "
.
در اين آيه ، برای رستگاری و ايمنی از عذاب خدا سه شرط ذكر شده است :
ايمان به خدا ، ايمان به روز رستاخيز ، و عمل نيك ، قيد ديگری نشده است‏
.
برخی از روشنفكران مابها پا فراتر نهاده و گفته‏اند كه هدف انبياء
دعوت به عدالت و نيكوكاری است و بنابر قانون " خذ الغايات و اترك‏
المبادی " ( هدف را بگير و مقدمات را رها كن ) بايد بگوييم كه عدالت‏
و نيكوكاری حتی از مردمان كافر به خدا و قيامت هم مقبول است . بنابراين‏
كسانی كه منكر خدا و قيامتند ولی خدمات بزرگ فرهنگی ، بهداشتی ،
اقتصادی ، سياسی و اجتماعی به بشريت تقديم می‏دارند دارای اجر بزرگی‏
خواهند بود .
البته اينها به آياتی از قبيل " « انا لا نضيع اجرش من احسن عملا »" و
يا " « فمن يعمل مثقال ذرش خيرا يره » " می‏توانند استدلال كنند اما
آياتی از قبيل آيه فوق خلاف مدعای آنها را بيان می‏كند .
اكنون دلائل گروه ديگر را ملاحظه كنيم :

سختگيرها

در قبال روشنفكران گشاد باز كه مدعيند عمل خير از هر كس در هر وضع و
حالی كه باشد مقبول درگاه خداست مقدسان سختگير قرار گرفته‏اند و اينها
درست در نقطه مقابل آنها موضعگيری كرده‏اند . اينها می‏گويند : محال است‏
كه عملی از غيرمسلمان پذيرفته باشد . اعمال كافران و همچنين مسلمانان غير
شيعه يك پول هم ارزش ندارد . كافر و مسلمان غير شيعه ، خودش مردود و
مطرود است پس عملش به طريق اولی مردود است . اين گروه نيز دو دليل‏
می‏آورند : عقلی و نقلی .

پاورقی :
. 1 مائده / . 69

261