كند . سخن خود را به اندرزهای زيبای سعدی در اين زمينه پايان می‏دهيم :
خرما نتوان خورد از اين خار كه كشتيم ديبا نتوان بافت از اين پشم كه‏
رشتيم

بر لوح معاصی خط عذری نكشيديم

پهلوی كبائر حسناتی ننوشتيم

پيری و جوانی چو شب و روز بر آمد

ما شب شد و روز آمد و بيدار نگشتيم

ما را عجب ارپشت و پناهی بود آن روز كامروز كسی را نه پناهيم و نه‏
پشتيم

گر خواجه شفاعت نكند روز قيامت

شايد كه ز مشاطه نرنجيم ، كه زشتيم

215