2 اختلاف در چگونگى بهرهبردارى از مآخذ .
آگاهى از قوانين ادبى زبانى كه مأخذ قانون با آن زبان تدوين شده است ، همچنين قريحه و ذوق ادبى و انسانشناسى قضات و مجتهدان ، عاملى ديگر در بروز اختلاف در حكم و فتوى ميباشد . شرط لازم در اين مسئله بسيار روشن است كه قاضى و مفتى بايد حد اكثر قدرت و استعداد خود را در فراگيرى قوانين ادبى و اعمال ذوق در فهم و تطبيق آنها بر مأخذ به كار ببندند و همانطور كه در علت اول اختلاف گفتيم ، اندك تقصير و قصور ناشى از جدىنگرفتن موضوع برخلاف تعهد قضائى و منصب فتوى بوده ، مسئول شمرده ميشوند .
