نيست . بايد بين اين دو تا باشد . نمی‏شود بگوئی من فعلا خوابم می‏آيد ،
ديشب بيداری كشيده‏ام ، الان يك ساعت به طلوع صبح مانده ، خدا كه خواب‏
و بيداری ندارد ، مگر خدا در بين الطلوعين ( العياذ بالله ) لباس‏
رسمی‏اش را می‏پوشد و آماده قبول كردن نمازها می‏شود ! برای خدا كه تمام‏
ساعات و همه لحظات علی السويه است : « لا تاخذه سنة و لا نوم »( 1 ) .
من شب بيدار خوبی كشيده‏ام ، خيلی خوابم می‏آيد ، می‏خواهم نيمساعت زودتر
نمازم را بخوانم ! انضباط وقت را بايد بشناسی ، جز در وقت خودش در
وقت ديگر نبايد نماز بخوانی . آيا از نظر خدا فرق می‏كند كه اين وقت يا
آن وقت باشد ؟ نه ، از نظر تو فرق می‏كند ، تو بايد با اين نماز تربيت‏
شوی . اگر شب تا دوی نيمه شب هم بيدار بودی ، بايد بين الطلوعين بيدار
شوی و نمازت را بخوانی و نماز ظهر و عصر هم همينطور است ، قبل از وقت‏
قبول نيست ، بعد از وقت هم قبول نيست . مغرب و عشا هم همينطور است .
می‏گوئيد نماز عبادت است ، خدا پرستی به اين مسائل مربوط است . اسلام‏
بين عبادت و پرستش و مسائل ديگر جدائی قائل نيست . [ ممكن است كسی‏
بگويد ] من نماز می‏خوانم ولی در حال نماز می‏خواهم بگريم . مصيبتی دارم‏
ناراحتی ای دارم می‏خواهم يك گريه‏ای هم وسط نماز بكنم ، يا بياد قضيه‏ای‏
می‏افتم ، يك چيزی می‏بينم می‏خندم ، چيزی نيست ! خير نماز مظهر ضبط
احساسات است . در حال نماز كه رو به يك نقطه می‏ايستی بايد رو به همان‏
نقطه باشی ، نه به اين طرف بر گردی نه به آن طرف و نه به

پاورقی :
1 - سوره بقره ، آيه . 255

91