مسلط بشوم ، بلكه آقائی ای كه روح من آقا باشد و از پستی ، دنائت ، دروغ‏
، غيبت ، از تمام صفات رذيله احتراز داشته باشد ، خودش را برتر و
بالاتر از اينها بداند و در اين زمينه بقدری ما در آثار اسلامی داريم كه‏
الی ماشاءالله .
علی عليه السلام به فرزندش اما مجتبی ( ع ) می‏فرمايد : « اكرم نفسك عن‏
كل دنيه و ان ساقتك الی الرغائب فانك لن تعتاض بما تبذل من نفسك‏
عوضا » ( 1 ) پسر جانم ! روح خودت را گرامی بدار ، بزرگوار بدار ، برتر
بدار از هر كار پستی . در مقابل هر پستی فكر كن كه روح من بالاتر از اين‏
است كه به اين پستی آلوده بشود . درست مثل آدمی كه يك تابلوی نقاشی‏
خيلی عالی دارد كه وقتی لكه سياهی در آن پيدا می‏شود ، گردی ، غباری روی‏
آن می‏بيند ، خودبخود فورا دستمال را بر می‏دارد و آنرا تميز می‏كند . اگر
به او بگويی چرا اين كار را می‏كنی ، می‏گويد حيف چنين تابلوی نقاشی‏ای‏
نيست كه چنين لكه سياهی در آن باشد ؟ حس می‏كند كه اين تابلوی نقاشی‏
آنقدر زيبا و عاليست كه حيف است يك لكه سياه در آن باشد . علی ( ع )
می‏گويد در روح خودت اينگونه احساس زيبائی كن ، احساس عظمت كن ،
احساس شخصيت كن كه قطع نظر از هر مطمعی ، قطع نظر از هر خيالی ، قطع‏
نظر از هر حاجت مادی ای ، اصلا خودت را بزرگتر از اين بدانی كه تن به‏
پستی بدهی . دروغ پيش می‏آيد ؟ دروغ پستی است ، دنائت است . تو كريمی‏
، تو بزرگواری ، تو عالی هستی ، تو زيبا هستی ، خودت را برتر از اين‏
بدان كه با دروغ خود را پست و كوچك بكنی . از مردم چيزی مخواه ، خواستن‏
از مردم دنائت

پاورقی :
1 - نهج البلاغه فيض الاسلام ، نامه 31 ص . 929

181