بخواری داده است . يك آدم شريف ، آدمی كه احساس انسانيت و عزت‏
می‏كند ، حتی حاضر نيست رنج خود را بديگران بگويد . رنجش را تحمل می‏كند
و برای ديگران بيان نمی‏كند
شخصی آمد خدمت امام صادق ( ع ) شروع كرد از تنگدستی خودش گفتن كه‏
خيلی فقر شده‏ام ، خيلی ناچارم و در آمدم كفاف خرجم را نمی‏دهد ، چنين‏
می‏كنم و چنان . حضرت به يك از كسانشان فرمود : برو فلان مقدار دينار
تهيه كن و به او بده . تا رفت بياورد ، آن شخص گفت ، آقا من والله‏
مقصودم اين نبود كه از شما چيزی بخواهم . فرمود من هم نگفتم كه مقصود تو
از اين حرفها اين بود كه از من چيزی می‏خواهی ولی من يك نصيحت بتو می‏كنم‏
: اين نصيحت از من بتو باشد كه هر بيچارگی و سختی و گرفتاری كه داری‏
برای مردم نقل نكن زيرا كوچك می‏شوی . اسلام دوست ندارد مؤمن در نظر
ديگران كوچك باشد . يعنی صورت خودت را با سيلی هم كه شده سرخ نگهدار
عزت خودت را حفظ كن . علی هم می‏گويد : « و رضی بالذل من كشف ضره »
آنكسی كه درد خودش را ، بيچارگی خودش را برای ديگران ميگويد آبرو و
عزت خود را از بين می‏برد . همه جا می‏گويد آقا ما خيلی بيچاره هستيم ،
اوضاع ما خيلی بد است ، اوضاعمان بقول امروزيها خيلی درام است ، چنين‏
وچنان . اينها را نگو ، آبرو از هر چيزی عزيزتر است ، عزت مؤمن از هر
چيزی ديگری گراميتر است .
« و هانت عليه نفسه من امر عليها لسانه » ، آنكسی كه هوای نفس خودش‏
را بر خودش غلبه می‏دهد ، آنكسی كه تابع شهوت خودش و هوا پرست است‏
بايد بداند كه اولين اهانت را بخودش كرده ، خودش را

185