شخصی آمد خدمت مولای متقيان علی ( ع ) و گفت : يا اميرالمؤمنين ! مرا
نصيحت كن . علی ( ع ) نصايح زيادی كرد . دو جمله اولش را برايتان عرض‏
می‏كنم ، فرمود : « لا تكن ممن يرجوا الاخرش بغير عمل و يرجی التوبة بطول‏
الامل يقول فی الدنيا بقول الزاهدين و يعمل فيها بعمل الراغبين » ( 1 ) .
همين دو جمله فعلا ما را بس . فرمود نصيحت من بتو اينكه ، از آن كسان‏
مباش كه اميد به آخرت دارد اما می‏خواهد به آخرت بدون عمل برسد . مثل‏
همه ما . ما می‏گوئيم حب علی بن ابی طالب كافی است ، تازه حب ماحب‏
حقيقی نيست ، اگر حب حقيقی بود عمل هم پشت سرش بود . می‏گوئيم همين‏
وابستگی ظاهری كافی است ! خيال می‏كنيم علی ( ع ) از كسانی است كه‏
احتياج دارد ، و اگر افرادی انتساب دروغين هم داشته باشند ديگر خيلی‏
خوب ما عجالتا سياهی لشكر می‏خواهيم ، سياهی لشكر هم كافی است . ما خيال‏
می‏كنيم يك گريه دروغين بر امام حسين كافی است ، ولی امير المؤمنين‏
فرمود اينها دروغ است . اگر حب علی بن ابی طالب ترا بعمل كشاند ، بدان‏
حب تو صادق و راستين است ، اگر گريه بر حسين بن علی ترا به سوی عمل‏
كشاند بدان كه تو بر حسين بن علی گريه كرده‏ای و گريه تو راستين است ،
اگر نه فريب شيطان است . جمله دوم : « و يرجی التوبة بطول الامل » ، ای‏
مرد ! از آن كسان مباش كه احساس نياز به توبه را در وجود خود دارند اما
هميشه می‏گويند دير نمی‏شود ، وقت باقی است . برادر ! اگر علی بيايد ومن‏
و تو هم برويم خدمتش و بگوئيم آقا جان ما را نصيحت كن ، چنين جمله‏ای‏
بما می‏گويد : « لا تكن ممن يرجوا الاخرش »

پاورقی :
1 - نهج البلاغه فيض الاسلام ، حكمت 142 ، ص . 1160

124