در اسلام گفته‏اند اگر می‏خواهی توبه كنی لازم نيست بر وی پيش كشيش ،
پيش آخوند و گناه را به او بگوئی ، گناه را به خدای خودت بگو ، چرا
گناه را نزد يك بشر اقرار و اعتراف می‏كنی ؟ نزد خدای غفار الذنوب‏
خودت اقرار كن « قل يا عبادی الذين اسرفوا علی انفسهم لا تقنطوا من رحمة
الله ان الله يغفر الذنوب جميعا »( 1 ) . اين ندای خداست : ای بندگان‏
اسرافكار من ، ای بندگان گنهكار من ، ای بندگان معصيتكار من ، ای بندگان‏
من كه بر خودتان ظلم كرده‏ايد ، ازرحمت من نا اميد مباشيد ، بيائيد به‏
سوی من ، من می‏پذيرم ، قبول می‏كنم ، در جو وفضای توبه وارد بشويد . اين‏
حديث قدسی چقدر عالی توبه را توصيف می‏كند : « انين المذنبين احب الی‏
من تسبيح المسبحين » يعنی خدای تبارك وتعالی ، اين رحمت مطلقه و كامله‏
فرمود : ناله گنهكاران در نزد من محبوبتر است ازتسبيح تسبيح كنندگان .
برويد به درگاه خدای خودتان ناله بكنيد ، فكر كنيد تا گناهان بيادتان‏
بيايد ، به كسی نگوئيد ، اقرار به گناه پيش ديگران گناه است ، ولی در
دل خودتان ( خودتان كه می‏دانيد ، خودتان قاضی و مؤاخذ وجود خودتان باشيد
) گناهانتان را در نظر بگيريد ، بعد اين گناهان را ببريد پيش ذات‏
پروردگار ، تقصيرهای خودتان را بگوئيد ، ناله كنيد ، تضرع كنيد ، طلب‏
مغفرت كنيد ، طلب شستشو كنيد ، خدا شما را می‏آمرزد ، روح شمارا پاك و
پاكيزه می‏كند ، به دل شما صفا عنايت می‏كند ، لطف خودش را شامل حال شما
می‏كند و از آن پس يك لذتی ، يك حالتی در شما

پاورقی :
1 - سوره زمر ، آيه . 53

128