را در ياد داشتن نيز هست . اين حقيقتی است كه حقيقت عبادت باز يافتنو پيدا كردن " خود " است اما نه اين خود حيوانی بلكه آن خود حقيقی ،خود ملكوتی در عبادت و ياد خداست كه انسان ، خود را پيدا میكند ، خودرا واقعا باز میيابد تعبيری دارد اميرالمؤمنين علی عليه السلام بسيار عالیدر غرر و در آمدی است میفرمايد : « عجبت لمن ينشد ضالته و قد اضل نفسهفلا يطلبها » ( 1 ) من تعجب میكنم از مردمی كه وقتی چيزی را گم میكننددستپاچه دنبال گم شده شان هستند ( انگشترش را گم میكند میگردد آن راپيدا كند ، كتكش را گم میكند میگردد پيدا كند ، الاغش را گم میكندمیگردد پيدا كند ) چطور اينها خودشان را گم كرده اند ولی دنبال ايننيستند كه خودشان را پيدا كنند ؟ ! ای بيچاره كه وقتی كتت را گم میكنیاينهمه دنبال اين هستی كه از كجا بروم پيدايش كنم ، و از اين و آن سراغمیگيری ، ببين آيا خودت را پيدا كرده ای ؟ اگر خودت را گم كرده باشی از |