سند
اين خطبه امير المؤمنين ، عليه السّلام ، بطور كامل يا ناقص ، مستندا يا مرسلا ،
در منابع معتبر فراوانى از مورخان و محدّثان و اديبان سنّى و شيعه ، قبل و بعد از تأليف نهج البلاغه ، نقل شده است . از جمله كسانى كه آن را نقل كردهاند به شرح زير هستند :
1 جاحظ ( ف . 255 ه . ق . ) در كتاب البيان و التبيين ، ج 2 ، ص 68 .
2 ابن قتيبه ( ف . 276 ه . ق . ) در كتاب الامامة و السياسة ، ج 1 ، ص 130 .
3 بلاذرى ( ف . 279 ه . ق . ) در كتاب انساب الاشراف ج 2 ، ص 381 .
4 ثقفى ( ف . 283 ه . ق . ) در كتاب الغارات ، ج 2 ، ص 453 .
5 ابن عبد ربّه مالكى ( ف . 328 ه . ق . ) در كتاب عقد الفريد ، ج 4 ، ص 71 .
6 قاضى نعمان ( ف . 403 ه . ق . ) در كتاب دعائم الاسلام ، ج 1 ، ص 391 .
7 شيخ مفيد ( ف . 413 ه . ق . ) در كتاب الارشاد ، ص 148 .
8 شيخ مفيد ( ف . 413 ه . ق . ) در كتاب الاختصاص ، ص 153 .
9 شيخ طوسى ( ف . 460 ه . ق . ) در كتاب الامالى ، ص 113 .
10 ابن عساكر ( ف . 571 ه . ق . ) در كتاب تاريخ دمشق ، ج 1 ، ص 306 .
از ميان منابع فوق ، برخى به يكديگر شبيه ، برخى ناقص ، و برخى غير مستند هستند ،
لذا تنها از سه منبع شماره 3 ، 5 و 9 روايات مشابه نقل مىگردد .