سند
چنانكه از گفته شارحانى چون ابن أبى الحديد ( ج 1 ، ص 269 ، ذيل خطبه 15 ) و ابن ميثم بحرانى ( ج 1 ، ص 295 ، ذيل خطبه 14 ) و مورّخانى چون مسعودى ( اثبات الوصية ، ص 120 ) بر مىآيد ، اين سخن قطعهاى از خطبه مفصّلى است كه امير المؤمنين در روز دوّم پس از بيعت ( به روايت كلبى در شرح ابن أبى الحديد ) يا هشتم ( به روايت ابن ميثم ) بيان فرموده ، قطعهاى از آن ، همين سخنان است كه به شماره 14 يا 15 در نهج البلاغه ضبط شده است ، و قطعاتى از آن به شماره 16 ، و جملهاى از آن در حكمت 188 ضبط شده است . منابعى كه جملات اين قطعه را كه به شماره 15 در نهج البلاغه آمده نقل كردهاند به شرح زير مىباشند :
1 كلبى ، محمد بن سائب ، نسّابه معروف ، ( ف . 146 ه . ق . ) ، ( به گفته ابن ابى الحديد ، ج 1 ، ص 269 ، ذيل خطبه 15 ) .
2 يعقوبي ، احمد بن اسحاق بن واضح ( متوفّى 278 يا 282 يا 284 يا 292 ه . ق .
به بعد ) ، در « تاريخ » : ج 2 ، ص 75 ترجمه فارسى .
3 مسعودى ، ابو الحسن على بن الحسين بن علي معتزلى شافعى ( ف . سال 346 ه . ق . ) در كتاب « اثبات الوصيّة » ، ص 126 .
4 ابو هلال عسكرى ، حسن بن عبد اللّه بن سهل ، ( متوفّى بعد از سال 395 ه . ق . ) در كتاب « الأوائل » ، ( نقل از سيّد عبد الزهراء الحسينى الخطيب ، مصادر نهج البلاغه ،
ج 2 ، ص 65 ) .