سند
اين سخن را امام عليه السّلام چنانكه در توضيح مترجم ملاحظه مىشود در راه رفتن از مدينه به بصره ، در جريان جمل ، در پاسخ فرزندش ، سبط اكبر ، حسن عليه السّلام ، گفته است و كلماتى فصيح دارد ، لذا ، با مختصر اختلافاتى ، هم صاحبان تواريخ آن را نقل كردهاند ، هم نويسندگان لغت و هم بزرگان عقايد و احاديث ، از جمله ،
به ترتيب تاريخى :
1 ابو عبيد قاسم بن سلام ( ف . 222 يا 223 ه . ق . ) در كتاب خطّى « غريب الحديث » ، ( به نقل سيد عبد الزهراء در مصادر ، ج 2 ، ص 45 : در ورق 174 ، و به نقل استاد امتياز عليخان عرشى در استناد نهج البلاغه ، ص 22 : در ورق 196 روى الف ) ،
2 ابو جعفر محمد بن جرير طبرى ( ف . 310 ه . ق . ) در « تاريخ الرسل و الملوك » ( ج 4 ،
ص 455 ) به روايت كتبى سرّى از قول طارق بن شهاب ، و در همان جلد ، ص 456 ، به روايت اسماعيل بن موسى الفزارى به قول عرنىّ صاحب جمل .
3 شيخ الطائفة ابو جعفر محمد بن حسن الطوسى ( ف . 460 ه . ق . ) در كتاب « الأمالى » ( ج 2 ، ص 32 ، حديث 37 ) به اسناد خود تا طارق بن شهاب .