سند
به گفته شارحان و پژوهندگان در نهج البلاغه و در سخنان و در تاريخ زندگانى امير المؤمنين ، اين سخن : « ألا و إنّ الشّيطان قد جمع حزبه » ، و سخن 22 : « ألا و إنّ الشّيطان قد ذمّر حزبه » و سخن 137 : « و اللّه ما انكروا عليّ منكرا » هر سه از يك خطبه كه امام عليه السّلام در راه رفتن به بصره در « ذى قار » ايراد كرده است ، انتخاب شده ، به علت اختلاف در نقل كلمات آنها ، يا علت ديگرى ، از جمله عللى كه سيّد رضى در مقدمه نهج البلاغه ذكر مىكند ، چنين پراكنده آمده است .
اين خطبه به يك روايت بوسيله شيخ مفيد ( ف . 413 ه . ) در الارشاد ، و با تغييراتى و به روايت ديگرى بوسيله ابن أبى الحديد ، در شرح خطبه 22 نهج البلاغه ، و به اختصار و اختلاف در باب 49 كتاب « جواهر المطالب » ، ورق 55 ( محمودى ، نهج السعادة ، ج 1 خطب ، ص 287 ) و با روايت ديگرى در كتاب الاستيعاب ، در حاشيه الإصابة ، ج 2 ،
ص 213 ط مصر ، در شرح حال طلحه و در شرح حال رفاعة بن رافع بن مالك الزرقى الأنصارى ، و در كتاب الجمل ، ص 129 و 143 شيخ مفيد ( نهج السعادة ، ج 1 خطب ،
ذيل ط 74 ، ص 248 ) نيز نقل شده است . هر قسمت از اين خطبه ، به تناسب ، در ذيل سخنان 10 و 22 و 137 ، از ارشاد شيخ مفيد نقل خواهد گرديد .