دليل چهارم
انسانها چه بطور فردى و چه بشكل جمعى موقعى از حيات خود دست برمىدارند كه حقيقتى را مطلقتر و با ارزشتر از عالم هستى بدانند ،
زيرا هيچ عاقلى نمىتواند حيات را كه محصول عالى هستى است ، در مقابل ساير اجزاء و شئون هستى از دست بدهد ، در حقيقت معامله درباره حيات چنين صورت مىگيرد : « من كه محصول عالى هستى مىباشم ، بايستى خود را در مقابل حقيقتى بالاتر از عالم هستى از دست بدهم نه در مقابل جزئى از آن » .
اين حقيقت بالاتر از حيات شخصى ، يا ادامه وجود در ابديت است و يا حيات كلّى انسانها كه حيات شخصى خود را جزئى از آن مىداند .