نتيجه دوم ( در آيه شماره 1 ) خداوند ميفرمايد : ما ملكوت آسمانها و زمين را به ابراهيم نشان ميدهيم .
از اين آيه هم روشن ميشود كه توفيق ديدار ملكوت از پيشگاه خدا به كسانى داده ميشود كه از عهده آزمايشهاى زندگى مانند ابراهيم برآمده باشد . نكته ديگر اينكه ملكوت يك امر با مشخصات خاص نيست ، زيرا عظمتهاى خداوندى كه ملكوت از پديدههاى آنها ميباشد ،
بينهايت است . لذا ميتوان گفت : انسانها با مراتب مختلفى كه در رشد و كمال بدست آوردهاند ، در رؤيت ملكوت الهى در جهان تخلف ميباشند .
