نتيجه دوم پيشوايان الهى در دعوت خود به سوى خيرات و كمالات ،
با بينائى كامل بكارى كه انجام ميدهند ، براه ميفتند .
تصميم ناشى از عالىترين يقين و خلوص كامل كه كمترين شائبهاى در آن وجود ندارد ، آگاهى كامل به آنچه كه دعوت ميكنند ، گذشت از همه امتيازات مادى زندگى همه و همه از علامات بصيرت و بينائى پيامبران به كارى كه انجام ميدادند ، ميباشد . ( آيه شماره 2 و 3 ) اينان كمترين ترديد در حق بودن خود نداشتهاند . كار خود را در فوق سوداگريها قرار داده ، هيچ مزد و پاداشى از انسانها توقع نداشتهاند ، راهى را كه پيش پاى جوامع هموار ميكردند ، خود با كمال خلوص در همان راه قدم
[ 42 ]
برميداشتند . تعهد و تكليفى كه در درون خود احساس ميكردند ، نيرومندتر و مؤثرتر از آن بود كه نمودهاى زندگى آنان نشان ميداد .
اين مختصات روانى ناشى از آن بينائى درونى بود كه واقعيات و بايستگيها و شايستگيها را بىپرده براى آنان نشان ميداد .
