کتابخانه الکترونيکي انهار

بزرگ الهی نيز مانند ابراهيم و موسی و عيسی عليهم السلام و محمد ( ص ) و
علی ( ع ) از برجستگان تاريخ و بزرگان بشريتند . حالا می‏خواهيم ببينيم‏
بزرگی دسته اول و دسته دوم با هم قابل مقايسه هستند يا نه ؟ البته نه .
زيرا درست است كه آن افراد از آنجهت كه همت بزرگ و اراده قوی‏
داشته‏اند و شعاع دائره خواستشان طولانی بوده و به كم و كوچك قناعت‏
نداشته‏اند ، و قهرا انسان وقتی كه همت و دلاوری برخی از آنها را می‏خواند
در مقابل عظمت آنها خيره و مبهوت می‏شود و احيانا سر تعظيم فرود می‏آورد
و در قلب خود يك نوع محبتی نسبت به آنها احساس می‏كند ( اثری كه از
شاهنامه فردوسی در نفوس پيدا می‏شود از اين نوع است ) ولی بزرگی دسته‏
دوم يك نوع ديگر و يك جنس ديگر است ، از آن نوع بزرگی است كه مقام‏
تقدس پيدا می‏كند تا آنجا كه نام آنها مقدس می‏شود همانطوری كه می‏بينيم‏
نام محمد ( ص ) و علی ( ع ) و امام حسين ( ع ) و همچنين ابراهيم و موسی‏
و عيسی عليهم السلام را هاله‏ای از قدس احاطه كرده است . چرا ؟ برای‏
اينكه درست است كه دسته اول بزرگ و عظيمند ولی عظمت آنها و درشتی‏
آنها از نوع عظمت و درشتی خودخواهی است . هر يك از آنها سبع بزرگی و
حيوان بزرگی هستند . فرق نمی‏كند : انسان در برابر كسی هم كه خيلی پرخور
است . و برابر ده نفر می‏خورد اعجاب و احيانا تحسين دارد . يكی خورنده‏
ريز است و ديگری خورنده درشت ، يكی جاه طلب ريز است و يكی جاه طلب‏
درشت ، مثلا يك كدخدای ده ده خانواری كه همه همت و آرزويش كدخدائی اين‏
ده است يك جاه طلب خرده پا است و آنكه دنبال كدخدائی قصبه هزار