اميرالمؤمنين علی " ع " جملهای دارد كه بسيار جالب و عميق استمیفرمايد : " « عجبت لمن ينشد ضالته و قد اضل نفسه فلا يطلبها » " ( 1 )تعجب میكنم از كسی كه در جستجوی گمشدهاش بر میآيد و حال آنكه " خود" را گم كرده و در جستجوی آن برنمیآيد . خود را گم كردن و فراموش كردن منحصر به اين نيست كه انسان دربارههويت و ماهيت خود اشتباه كند ، و مثلا خود را با بدن جسمانی و احيانا بابدن برزخی آنچنانكه احيانا اين اشتباه برای اهل سلوك رخ میدهد ، اشتباهكند . همانطوری كه در فصل پيش گفتيم هر موجودی در مسير تكامل فطری خودش كهراه كمال را میپيمايد در حقيقت از خود به خود سفر میكند يعنی از خودضعيف به سوی خود قوی میرود . عليهذا انحراف هر موجود از مسير تكامل واقعی ، انحراف از خود بهناخود است ، اين انحراف بيش از همه جا در مورد انسان كه موجودی مختارو آزاد است صورت میگيرد ، انسان هر غايت انحرافی را كه انتخاب كند درحقيقت او را به جای " خود " واقعی ، گذاشته است ، يعنی ناخود را خودپنداشته است آنچه در مورد ذم محو شدن و فانی شدن در ماديات آمده استناظر به اين جهت است . پاورقی : 1 - غرر و درد آمدی جلد 4 صفحه . 340 |
کلیه حقوق این سایت محفوظ می باشد.
طراحی و پیاده سازی: GoogleA4.com | میزبانی: DrHost.ir