به سزائی دارد ، علی عليه السلام در دوره خلافت بيش از هر وقت ديگر
زاهدانه زندگی می‏كرد . می‏فرمود :
" « ان الله فرض علی ائمه العدل ان يقدروا انفسهم بضعفه الناس كيلا
يتبيغ بالفقير فقره » " ( 1 ) .
يعنی خداوند بر پيشوايان دادگر فرض كرده است كه زندگی خود را با طبقه‏
ضعيف تطبيق دهند كه رنج فقر ، مستمندان را ناراحت نكند .
و هم آنحضرت می‏فرمود :
" « اقنع من نفسی بان يقال هذا اميرالمؤمنين و لا اشاركهم فی مكاره‏
الدهر او اكون اسوه لهم فی جشوبه العيش » " ( 2 ) .
آيا با عنوان و لقب اميرالمؤمنين كه روی من نهاده و مرا با آن خطاب‏
می‏كنند خودم را قانع سازم و در سختی‏های روزگار با مؤمنين شركت نداشته‏
باشم و يا در فقيرانه زندگی كردن امام و پيشوای آنان نباشم ؟
و نيز در همان نامه می‏فرمايد :
" . . . « هيهات ان يغلبنی هوای و يقودنی جشعی الی تخير الاطعمه و لعل‏
بالحجاز او اليمامه من لا طمع له فی القرص و لا عهد له بالشبع او ابيت‏
مبطانا و حولی بطون غرثی و اكباد حری ؟ ! » " .
چگونه ممكن است هوای نفس بر من غلبه كند و مرا به سوی انتخاب بهترين‏
خوراكها بكشاند . در صورتيكه شايد در حجاز يا يمامه افرادی يافت شوند كه‏
اميد همين

پاورقی :
1 - نهج البلاغه ، خطبه . 207
2 - نهج البلاغه نامه . 45

227