می‏برد ، آنجا را می‏سازد و رنگ و روغن می‏زند ، و به فرشها و پرده‏ها مزين‏
می‏نمايد . اما روزی كه می‏خواهد به آن خانه منتقل گردد يك مرتبه متوجه‏
می‏شود كه به جای قطعه زمين خود ، يك قطعه زمين ديگر كه اصلا به او مربوط
نيست و متعلق به ديگری است ، ساخته و آباد كرده و مفروش و مزين نموده‏
، و قطعه زمين خودش خراب و به كناری افتاده است :

در زمين ديگران خانه مكن

كار " خود " كن ، كار " بيگانه " مكن

كيست بيگانه ؟ " تن " خاكی تو

كز برای او است غمناكی تو

تا تو تن را چرب و شيرين می‏دهی

گوهر جان را نيابی فربهی

در جای ديگر می‏گويد :

ای كه در پيكار " خود " را باخته

ديگران را تو ز " خود " نشناخته

تو به هر صورت كه آيی بيستی

كه منم اين ، و الله اين تو نيستی

يك زمان تنها بمانی تو زخلق

در غم و انديشه مانی تا به حلق

اين تو كی باشی ؟ كه تو آن او حدی

كه خوش و زيبا و سرمست خودی

296